Είμασταν μια παρέα συμμαθητών, οι περισσότεροι στη δεύτερη τάξη του λυκείου. Μια εποχή που η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε ανάταση. Το ηθικό του λαού ψηλά, στηριγμένο στις προσδοκίες για δικαίωση των αγώνων και των οραμάτων του, για «αλλαγή». Πλημμυρισμένοι εμείς απ’ την ορμή που μας έδινε η νιότη. Η αμφισβήτηση κατακτούσε την άγουρη σκέψη μας. Έφηβοι επαναστάτες, θαρρούσαμε πως με μιας μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Τα διαβάσματά μας ήταν επικεντρωμένα σε κείμενα «εκτός σχολείου». Ρουφούσαμε ποίηση, πεζογραφία, κάθε τι λογοτεχνικό με τη λαιμαργία του διψασμένου, όταν επιτέλους βρει νερό. Συναντιόμασταν πολύ συχνά, πότε στο σπίτι του ενός, πότε του άλλου, απαγγέλαμε ποίηση, Σολωμό, Ρίτσο, Παλαμά, Χικμέτ, Μαγιακόβσκι κι άλλους. Σχολιάζαμε και κάναμε …κριτική στα έργα τους, εμείς τα σχολιαρούδια…
Ένα απόγευμα ο πατέρας γυρίζοντας από τη δουλειά, έφερε στο σπίτι βιβλία. Αυτό ήταν κάτι που το συνήθιζε. «Άρπαζα» αμέσως κάθε τι λογοτεχνικό: Γκόρκι, Ντοστογιέφσκι, Ουγκώ, Τολστόι αλλά και Σκάρο, Βάρναλη, Λουντέμη, Παρορίτη και τόσους άλλους.
