Οι πολιτικοί πρόσφυγες, παιδιά και μεγάλοι, επιθυμούσαν να ακούνε τα μηνύματα της πατρίδας, να στέλνουν και αυτοί τα δικά τους. Έτσι, πρόβαλε επιτακτικά η ανάγκη ύπαρξης ενός μέσου που να μιλάει για τη ζωή τους, να εκλαϊκεύει τις επιτεύξεις τους στη μάθηση, να απαντάει στις ανιστόρητες συκοφαντίες για τη ζωή τους και να επισημαίνει τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Να προβάλλει την πρόοδό τους στη μάθηση, αλλά και τα ξεχωριστά ταλέντα στα Γράμματα, στις Τέχνες, στον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό. Και το μέσο αυτό, όπως γράφει ο Θανάσης Μητσόπουλος στο βιβλίο του «Μείναμε Έλληνες», το βρήκαν και το ξεκίνησαν μόνοι τους. Άρχισαν από ένα χειρόγραφο ή δακτυλογραφημένο Δελτίο Ειδήσεων για να μαθαίνουν τα νέα. Προχώρησαν σε μια πρόχειρη, στην αρχή, εφημερίδα τοίχου, που την αναρτούσαν στην καλύτερη θέση του Παιδικού Σταθμού, όπου μάθαιναν γράμματα οι μικροί, στον τόπο δουλειάς οι μεγάλοι, στα νοσοκομεία, όπου νοσηλεύονταν οι τραυματίες του ΔΣΕ και οι άρρωστοι.
