Αφήγηση Λεωνίδα Νάκου: «Με τον Κώστα Πουρναρά είχαμε γίνει το "κόκκινο πανί"…» - Το εργατικό κίνημα στο νομό Άρτας την περίοδο 1945-46. Η ίδρυση του Εργατικού Κέντρου

Ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Λεωνίδας Νάκος, στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο νομό Άρτας, περιγράφει πως στήθηκε στα πόδια του το Εργατικό Κέντρο Άρτας αμέσως μετά την απελευθέρωση, πτυχές από τη δράση των σωματείων, το κυνηγητό της χωροφυλακής, την «περιποίηση» των «μαγκουροφόρων» στους αγωνιστές και την από κοινού δράση του με τον Κώστα Πουρναρά.

Η αφήγηση βρίσκεται καταγεγραμμένη στο βιβλίο του Βασίλη Θ. Σφαλτού: «Μνήμες αγώνων, η εθνική αντίσταση και τα ταραγμένα χρόνια της αριστεράς στην Άρτα», από τις εκδόσεις Συμεών, Άρτα 1997 και την αναδημοσιεύουμε από το blog Οικοδόμος.

Το Εργατικό Κέντρο Άρτας ιδρύθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση. Σαν συνέχεια προηγούμενης εργασίας μας για το εργατικό κίνημα στο νομό Άρτας την περίοδο 1925-1940, παρουσιάζουμε σήμερα το ιστορικό της  ίδρυσης του Εργατικού Κέντρου, μέσα από την αφήγηση ενός από τους πρωτεργάτες του.

Στην Άρτα πριν το 1945 υπήρχαν πέντε ενεργά σωματεία: των οικοδόμων,   των κλαδευτών, των τσαγκαράδων, των αρτεργατών, και των φορτοεκφορτωτών. Όταν ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Άρτα, με πρωτοβουλία των εργατικών στελεχών του Κ.Κ.Ε. τα τρία πρώτα εργατικά σωματεία έκαμαν το ιδρυτικό καταστατικό του Εργατικού Κέντρου της Άρτας που εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο.

Στην προσωρινή Διοίκηση ήταν ο Κώστας Πανούτσος, (πέθανε) σαν πρόεδρος, ο Μήτσος Σταύρου (Κράους) και ο Κώστας Χειμαριώτης (πέθανε), σα μέλη. Μετά την έγκριση του καταστατικού, η κατάσταση στο Εργατικό Κέντρο έμεινε στάσιμη για κάμποσο καιρό, γιατί κανένας απ’ την προσωρινή Διοίκηση, δεν ευκαιρούσε ν’ ασχοληθεί με τα εργατικά, άλλωστε ούτε πείρα, για τα ζητήματα των εργατών, είχε κάποιος από αυτούς.

Το Μάη του 1945, παίρνω εντολή από το κόμμα να αναλάβω το Εργατικό Κέντρο… Βέβαια ούτε εγώ είχα καμιά μεγάλη πείρα, αλλά το κόμμα με επέλεξε και για το λόγο ότι η ταυτότητά μου έγραφε επάγγελμα: εργάτης ενώ τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, παρουσιάζονταν σαν διανοούμενοι! Αυτό, όπως θα δούμε παρακάτω, με βοήθησε σημαντικά στη διαμάχη και στις συγκρούσεις με τις αρχές. Άμεσους βοηθούς είχα το Σωκράτη Παπαδάτο – έχει πεθάνει – το Γιώργο Ντέτσικα και τον Κώστα Ταγκαρέλη, νεολαίοι τότε…

Ξεκινώντας για τα καινούργια μου καθήκοντα, πρώτα γράφτηκα σα μέλος στο σωματείο κλαδευτών. Εκεί τα περισσότερα μέλη ήταν αριστεροί και παρά την αντίδραση των δεξιών μελών του σωματείου, κατάφερα να γραφτώ στη δύναμη του σωματείου. Επειδή, όμως είχαν προηγηθεί κονταροχτυπήματα με τη Χωροφυλακή της Άρτας, μόλις με «κάρφωσαν» ότι γράφτηκα σα μέλος του σωματείου, ο αστυνόμος φώναξε πρώτα το πρόεδρο του σωματείου, που εκείνη την περίοδο ήταν ο Κώστας Χειμαριώτης και το Γραμματέα Βαγγέλη Δρούγα, (πέθανε), τους έκανε αυστηρές παρατηρήσεις και τους κάλεσε να με διαγράψουν αμέσως με το αιτιολογικό ότι δεν έχω καμιά σχέση με τους κλαδευτές… Φυσικά εκείνοι αρνήθηκαν με αποτέλεσμα να εισπράξουν… κάμποσες κλωτσιές!

Την ίδια μέρα το απόγευμα, ένας χωροφύλακας, παρά τις διαμαρτυρίες μου με πήγε στο διοικητή της χωροφυλακής, ταγματάρχη ή συνταγματάρχη –δε θυμάμαι καλά- Μυτιλήνη, ο οποίος με έβρισε σκαιότατα  και με απείλησε ότι θα με διώξει ποινικώς γιατί ψεύτικα δήλωσα –όπως είπε-  ότι ήμουν προπολεμικά κλαδευτής και μάλιστα στο… Βασιλικό Κήπο! Έφυγα από κει όπως και οι προηγούμενοι, δηλαδή με… αρκετές κλωτσιές.

Για να μπορώ όμως να κινούμαι ελεύθερα σαν εργατικό στέλεχος, η προσωρινή διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, μου δίνει ένα διορισμό, με τις υπογραφές τους. Διορίζομαι λοιπόν, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου και άρχισα να κινούμε ελεύθερα και νόμιμα, νοικιάζουμε κι ένα μαγαζί στην αγορά, του Λ. Σούκη, δίπλα από την κλινική του Αλεξίου, βάζουμε μέσα ένα τραπέζι, τρεις καρέκλες, ένα πάγκο… κι είναι έτοιμο το Εργατικό Κέντρο. Δε μένει παρά η ταμπέλα. Με… καλλιγραφικά γράμματα καρφώνουμε στην είσοδο μια ταμπέλα που γράφει «ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΡΤΑΣ»…

Εμείς… καμαρώνουμε η Χωροφυλακή όμως σκυλιάζει… Με καλεί και με προστάζει ν’ αλλάξουμε τη λέξη «ΑΡΤΑΣ» με το «ΑΡΤΗΣ»! Τους ενόχλησε βλέπετε η δημοτική! Με καλεί και ο Νομάρχης, κάποιος Πιέρρης  από την Κέρκυρα, ο οποίος ζητάει να μάθει… τι «είμαι»… Του ‘δειξα το διορισμό μου, τον πήρε, τον κοίταζε κάμποσο σκεφτικός, κούνησε το κεφάλι του και μου τον επέστρεψε αμίλητος. Ευτυχώς… γιατί μπορούσε κάλλιστα να πει, «δεν σε αναγνωρίζω» οπότε θα είχαμε περισσότερες δυσκολίες…

Το κυριότερο όμως τώρα ήταν να φτιάξουμε κι άλλα σωματεία. Έπρεπε να περνούν πολλοί εργάτες από το Κέντρο, ιδιαίτερα τα βράδια. Άλλωστε δεν νοείται Εργατικό Κέντρο με 5-7 σωματεία μονάχα. Πρώτο καινούργιο σωματείο γίνεται των Οπωροσυλλεκτών, δεύτερο σωματείο των εργατών γης, τρίτο το σωματείο των εργατών της Μπουτ και ακολουθούν τα σωματεία των επισιτιστών και υπαλλήλων κουρέων. Κι όλα αυτά έγιναν σε διάστημα τριών έως τεσσάρων μηνών. Η δουλειά όμως ήταν και δύσκολη και τρομερά επικίνδυνη. Φτύσαμε αίμα για να γίνουν τα καινούργια σωματεία και να γεμίζει τα βράδια το Εργατικό Κέντρο. Από κείνη ακριβώς την περίοδο αρχίζει η νέα ιστορία του Εργατικού Κέντρου της Άρτας.

Τα καταστατικά των σωματείων, την αλληλογραφία και όλη τη γραφική δουλειά την έκανα μόνος μου. Πήγαινα στη  Γεωργική υπηρεσία όπου δούλευε ο μακαρίτης Μήτσος Μπουνιάκος, στέλεχος της Αριστεράς και στη γραφομηχανή της υπηρεσίας του έφτιαχνα τα καταστατικά και τα υπομνήματα που στέλναμε στα υπουργεία και λοιπούς οργανισμούς. Σα δικηγόρους, χρησιμοποιούσαμε στο δικαστήριο για την έγκριση των καταστατικών, πότε τον Χριστόφορο Κοντοχρήστο, πότε το Θανάση Πάνου, μακαρίτες τώρα και πότε το Γιάννη Μαστρογιάννη, όλοι στελέχη της Αριστεράς, ιδιαίτερα ο Κοντοχρήστος χρημάτισε και Εθνοσύμβουλος της Π.Ε.Ε.Α. Φυσικά όλα αυτά γίνονταν χωρίς πληρωμή.

Για την εγγραφή σ’ οποιοδήποτε σωματείο χρειάζονταν 5 δραχμές! Από τις εγγραφές των μελών, αγοράζαμε τα βιβλία, τη γραφική ύλη, τα έπιπλα κλπ. των σωματείων. Για το νοίκι που ήταν 300 δραχμές, κάναμε έκτακτους εράνους για να τα συγκεντρώσουμε.

Το μεταβαρκιζιανό κλίμα είχε γίνει αφόρητο για τους αριστερούς σε όλη την Ελλάδα. Η τρομοκρατία της δεξιάς οργίαζε. Οι μαγκουροφόροι, απειλούσαν τους ιδιοκτήτες των σπιτιών των δημοκρατικών πολιτών που μας δέχονταν για ύπνο. Ο δάσκαλος Κώστας Πουρναράς που ήταν Γραμματέας του ΕΑΜ Άρτας και ο υποφαινόμενος, είχαμε γίνει… το «κόκκινο πανί»! Πολλές φορές κοιμηθήκαμε σε κάτι σπηλιές που μας πήγαινε ο μακαρίτης Χρήστος Καλοκαίρης, αριστερός κι αυτός… Κανένας δεν μας νοίκιαζε δωμάτιο. Όλοι φοβόντουσαν… Κάθε νύχτα αλλάζαμε σπίτι, για ν’ αποφύγουμε τους μαγκουροφόρους. Εγώ, πολλές φορές πήγαινα έξω από την Άρτα, στου Χρήστου Κοψαχείλη, κι αυτός αριστερός και κοιμόμουνα κάπως ασφαλής…

Παρ’ όλα αυτά είχα αρκετές περιπέτειες και μάλιστα δυο φορές κινδύνεψα πραγματικά από έναν αρχιτραμπούκο από τους Κωστακιούς –το όνομα δεν έχει αξία, επισημαίνω μονάχα τα γεγονότα, για να δώσω τι κλίμα της εποχής. Μια φορά με έπιασε με το ζόρι, με πήγε προς τους βάλτους με σκοπό να με εξαφανίσει. Με έσωσε ο μακαρίτης Βαγγέλης Ντόλας… Άλλη μια φορά, μου έστησε καρτέρι με άλλους τρεις, τη νύχτα, στη μεγάλη καμάρα της γέφυρας της Άρτας… Σώθηκα χάρις στην ψυχραιμία μου και στη δειλία τη δική τους.

Αλλά οι μαγκουροφόροι της δεξιάς, έρχονταν σχεδόν κάθε μέρα και έξω από το Εργατικό Κέντρο και απειλούσαν όλους όσους ήταν μέσα, δεν τολμούσαν όμως να μπουν στο Εργατικό Κέντρο, γιατί δίπλα εκεί ήταν καταυλισμός στρατιωτών, οι περισσότεροι από την Κέρκυρα, όλοι δημοκρατικοί. Τους είχα ενημερώσει κι έτσι δεν τους άφηναν να πλησιάσουν. Ήταν τόση η ασυδοσία τους, που μια φορά μας επιτέθηκαν μέσα στην ίδια τη Νομαρχία και μας χτύπησαν άγρια, τον Κώστα Πουρναρά και μένα. Είχαμε πάει να διαμαρτυρηθούμε για την… τρομοκρατία!

Εκείνη ακριβώς την εποχή η Αμερικανική Οργάνωση Ούνρα μοίραζε ρούχα και τρόφιμα στους άπορους. Τα καλά όμως ρούχα «ξαφρίζονταν» απ’ τους επιτήδειους. Αυτό είχε ξεσηκώσει αγανάκτηση στον κόσμο. Εκμεταλλευτήκαμε αυτή την κατάσταση. Σε έντονη διαμαρτυρία μας στο Νομάρχη, απαιτήσαμε να πάψει αυτή η… ρεμούλα και να δώσει σε μας τους εργάτες, δέματα με ιματισμό και τρόφιμα, ξέχωρα απ’ τους άλλους. Για τον ίδιο λόγο, πήγαμε στα Γιάννενα, στο Γενικό Διοικητή Ηπείρου, που τότε ήταν ο Καλέλης, «δεν μπορώ να κάνω τίποτα… για τα τρόφιμα και τον ιματισμό… κάτι θα γίνει».

Πραγματικά πήραμε κάμποσα δέματα… Καλέσαμε τα μέλη των σωματείων στο Εργατικό Κέντρο και τα μοιράσαμε. Αυτή ήταν η πρώτη μας επιτυχία… και πήραν σχεδόν όλοι. Τότε οι οργανωμένοι εργάτες δεν ήταν περισσότεροι από 200! Με 7 μονάχα μέλη, μπορούσες να φτιάξεις… σωματείο… Όμως η επιτυχία αυτή, άνοιξε τις πόρτες του Εργατικού Κέντρου σε όλους τους εργάτες. Έρχονταν όλοι και ζητούσαν από μας τρόφιμα και ιματισμό. Τους συστήσαμε να γραφτούν στα σωματεία τους, για να πάρουν μέρος στη διανομή. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η δύναμη του Εργατικού Κέντρου έφτασε στα 800 μέλη!

Το μεροκάματο εκείνη την εποχή, 1945-1946, ήταν μονάχα 10 δραχμές! Έπρεπε κάτι να κάνουμε. Οργανώνουμε μια απεργία στους οπωροσυλλέκτες, που ήταν το πιο μαζικό σωματείο. Σε γενική συνέλευση, παίρνεται η απόφαση την οποία, σύμφωνα με την Ελληνική Νομοθεσία τότε, κοινοποιούμε στη Νομαρχία. Ο διοικητής της Χωροφυλακής με κάλεσε στο γραφείο του με έβρισε σκαιότατα και με απείλησε με το πιστόλι του, ενώ ο υποδιοικητής σε ιδιαίτερη συνομιλία μου ‘σφιξε το χέρι και μου ‘δωσε συγχαρητήρια, γιατί όπως είπε, με τους αγώνες των εργατών, βελτιώνονται και οι δικές τους απολαβές.

Η απεργία πέτυχε. Ούτε ένας εργάτης δεν δούλεψε εκείνη την μέρα. Οι οργανωμένοι εργάτες ήταν περίπου 80! Στην απεργία πήραν μέρος πάνω από 500 εργάτες. Έτσι το μεροκάματο έφτασε στις… 12 δραχμές κι όχι μονάχα στους πορτοκαλοεργάτες, αλλά σ’ όλους τους εργαζόμενους, όλων των σωματείων, οι οποίοι διεκδίκησαν κι αυτοί με μαχητικές απεργίες την αύξηση του μεροκάματου.

Αυτή την περίοδο, οργανώνουμε δύο διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, μια στη Νομαρχία και μια στον «Κρυστάλη» εναντίον της τρομοκρατίας. Ιδιαίτερα αυτή στου «Κρυστάλη» έγινε κατά την άφιξη ενός υπουργού της τότε κυβέρνησης και παρά το ξυλοφόρτωμα από τα κρατικά όργανα και τους παρακρατικούς, πέτυχε και είχαμε και κάποια θετικά αποτελέσματα.

Το Μάη του 1946, για πρώτη φορά, αποφασίζουμε να γιορτάσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά. Το ανακοινώνουμε δημόσια… Η χωροφυλακή και οι παρακρατικοί κινητοποιούνται… Ξεσπάει άγρια τρομοκρατία… Η συγκέντρωση γίνεται στο γήπεδο. Όλα τα πόστα είναι πιασμένα από τους χωροφύλακες και τους… μαγκουροφόρους! Ο κόσμος, οι εργάτες, δεν μπορούν να περάσουν… χρειάζεται παλικαριά περίσσια. Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί σπάνε τον κλοιό, αψηφώντας την τρομοκρατία και συγκεντρώνονται στο γήπεδο. Ομιλητής ήταν ο Μήτσος Μπάφας. Έτσι γιορτάστηκε απ’ τους εργάτες η πρώτη, μετά την απελευθέρωση, Εργατική Πρωτομαγιά.

Σ’ όλο αυτό το διάστημα η πετυχημένη μας ενέργεια για τη διανομή του ιματισμού, η αύξηση του μεροκάματου με τις οργανωμένες απεργίες, είχε σαν αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν οι εργάτες να ενδιαφέρονται για το Εργατικό Κέντρο. Τα βράδια τώρα, συγκεντρώνονταν όλο και πιο πολλοί εργάτες μέσα στην άβολη αίθουσα. Η μαζικότητα των σωματείων μας δίνει την δυνατότητα να παίρνουμε μέρος και σε πανηπειρωτικές ακόμα και σε πανελλαδικές απεργίες.

Όμως η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου ήταν διορισμένη. Εγώ σαν διορισμένος γραμματέας έκανα από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο του 1945. Όλο αυτό το διάστημα προετοιμαζόμαστε για εκλογές. Έπρεπε να νομιμοποιηθούμε.  Προς το τέλος του Ιουλίου του 1945 έγιναν όλες οι εκλογές των σωματείων και εξέλεξαν και τους αντιπροσώπους στο Εργατικό Κέντρο, εκτός των διοικήσεών τους. Εγώ εκλέχτηκα αντιπρόσωπος από το σωματείο των κλαδευτών. Τώρα η διοίκηση ήταν νόμιμη. Μπορούσαμε να κινηθούμε άνετα, αφού και αντιπροσώπους για την Γενική Συνομοσπονδία εκλέξαμε.

Η δουλειά μας τώρα, στο Εργατικό Κέντρο, γίνονταν με σύστημα γι’ αυτό και είχε μεγάλη απόδοση. Παρακολουθούσαμε από κοντά όλα τα σωματεία. Παίρναμε μέρος  στις γενικές συνελεύσεις τους και δίναμε τις σωστές κατευθύνσεις για τις διεκδικήσεις τους. Σ’ αυτό μας βοηθούσαν και τα φυλλάδια με τους εργατικούς νόμους που μας έστελνε τακτικά η Γ.Σ.Ε.Ε.

Μετά τον Απρίλιο του 1946 η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Η τρομοκρατία κορυφώνεται. Κάνουμε πολλές παραστάσεις στο Νομάρχη και τον Γενικό Διοικητή Ηπείρου, οι οποίοι σηκώνουν τα χέρια και μας λένε «πάρτε τα μέτρα σας και σεις. Φυλαχτείτε…» Τα σωματεία όλα αδρανούν… Τα περισσότερα στελέχη κρύβονται…

Άρχισαν οι συλλήψεις των αριστερών… Τον Ιούλιο του 1946 στο Εργατικό Κέντρο έγινε μια συνεδρίαση της διοίκησης του σωματείου των τσαγκαράδων. Σ’ αυτήν παραβρέθηκα εγώ γιατί ο πρόεδρος Μήτσος Μπάφας, κρύβονταν. Πριν τελειώσει η συνεδρίαση, εισβάλλουν στο Εργατικό Κέντρο οι χωροφύλακες και σπρώχνοντάς με βάρβαρα, με συλλαμβάνουν, με δένουν και με οδηγούν στις φυλακές γιατί τα κρατητήρια ήταν γεμάτα…

Ήταν 20 Ιουλίου 1946. είχε αρχίσει ο Γολγοθάς της μαρτυρικής αριστεράς. Έκανα χρόνια εξορία στα ξερονήσια… Όταν γύρισα στην Άρτα από την εξορία, είχαν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια…

Τα αποσπάσματα από την  αφήγηση του Λεωνίδα Νάκου, καταγράφονται στο βιβλίο του Βασίλη Θ. Σφαλτού: «Μνήμες αγώνων, η εθνική αντίσταση και τα ταραγμένα χρόνια της αριστεράς στην Άρτα», από τις εκδόσεις Συμεών, Άρτα 1997.

Στη συνέχεια της αφήγησής του, ο Λεωνίδας Νάκος παραθέτει κατάλογο ονομάτων συνδικαλιστών της εποχής του, μέχρι τον Απρίλη του 1946. Την πρώτη εκλεγμένη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, την παρουσιάζει μια φορά μέσα στην αφήγηση και μια ακόμη φορά, στον κατάλογο με τις διοικήσεις των σωματείων. Υπάρχει μια αναντιστοιχία ως προς τις αρμοδιότητες των μελών του Δ.Σ. στις δύο αναφορές. Για την Ιστορία και μην μπορώντας να διασταυρώσουμε την σωστή, παρουσιάζουμε και τις δύο εκδοχές.

Πρώτη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, Ιούλιος 1945 (εκδοχή α):

1) ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ Κώστας, πρόεδρος

2) ΝΑΚΟΣ Λεωνίδας, γεν. γραμματέας

3) ΦΑΚΙΤΣΑΣ Σωτήρης, ταμίας

4) ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΗΣ Κώστας, μέλος

5) ΞΥΛΙΝΟΣ Κώστας, μέλος

6) ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ Κώστας, μέλος

Πρώτη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, Ιούλιος 1945 (εκδοχή β):

1) ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ Κώστας, πρόεδρος

2) ΝΑΚΟΣ Λεωνίδας, γεν. γραμματέας

3) ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΗΣ Κώστας, ταμίας

4) ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ Κώστας, μέλος

5) ΞΥΛΙΝΟΣ Κώστας, μέλος

6) ΦΑΚΙΤΣΑΣ Σωτήρης, μέλος

Δεύτερη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, Απρίλης 1946:

1) ΜΠΑΦΑΣ Δημήτριος, πρόεδρος

2) ΝΑΚΟΣ Λεωνίδας, γεν. γραμματέας

3) ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ Χρήστος, ταμίας

4) ΣΟΥΣΟΣ Γιώργος, μέλος

5) ΤΑΓΚΑΡΕΛΗΣ Κώστας, εκπρόσωπος των εργαζόμενων νέων.

Μέχρι τον Απρίλη του 1946, στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Άρτας υπάγονταν τα εξής 9 σωματεία. Ο Λεωνίδας Νάκος παραθέτει τα ονόνατα των διοικήσεών τους:

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

1) ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ Κώστας

2) ΞΥΛΙΝΟΣ Κώστας

3) ΦΑΚΙΤΣΑ Σωτήρης

4) ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ Χρήστος

5) ΣΤΑΥΡΟΥ Δημήτριος (Κράους)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΠΩΡΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ

1) ΧΡΙΣΤΙΑΣ …

2) ΚΛΩΣΤΑΣ Κώστας

3) ΛΑΓΟΣ Χρήστος

4) ΓΑΒΡΙΛΗΣ Αποστόλης

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΟΥΡΕΩΝ

1) ΜΠΙΚΑΣ Βασίλειος

2) ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ Κύρκος

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΛΑΔΕΥΤΩΝ

1) ΜΠΑΡΤΖΙΩΚΑΣ Γιώργος

2) ΧΕΙΜΑΡΙΩΤΗΣ Κώστας

3) ΓΚΛΙΒΑΣ Σπύρος

4) ΔΡΟΥΓΑΣ Βαγγέλης

5) ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ Βασίλης

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΗΣ-ΟΔΟΠΟΙΊΆΣ

1) ΓΑΛΙΟΣ Λάμπρος

2) ΝΥΧΤΗΣ Χρήστος

3) ΜΑΝΟΣ Κώστας

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΩΝ «ΜΠΟΥΤ»

1) ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Παναγιώτης

2) ΚΟΡΕΛΗΣ Φάνης

3) ΤΣΕΛΙΟΣ Γιάννης

4) ΡΑΠΤΗΣ Χαράλαμπος

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ

1) ΝΑΤΣΙΚΑΣ Λάμπρος

2) ΘΕΟΔΩΡΟΥ Νικόλαος

3) ΜΠΑΣΙΟΣ Ηλίας

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΡΤΕΡΓΑΤΩΝ

1) ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ …

2) ΣΟΥΣΟΣ Γιώργος

3) ΜΠΑΝΙΑΣ Νάσος

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΩΝ

1) ΔΕΤΣΙΚΑΣ Γιώργος

2) ΤΑΓΚΑΡΕΛΗΣ Κώστας

3) ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ Νικόλαος

4) ΖΑΡΚΑΛΗΣ Μένιος

5) ΖΕΡΒΑΣ Χρήστος

6) ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ Σωκράτης

Αυτή την περίοδο υπάρχει στην Άρτα και ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΦΟΡΤΟΕΚΦΟΡΤΩΤΩΝ  το οποίο όμως δεν ανήκει στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου.