«Κραυγή» αγωνίας από το μακρινό Σιμπίου: «Η κοινωνία βρίσκεται στο σταβροδρόμι: Από δω ο σοσιαλισμός κι από κει η ολοκληρωτική καταστροφή…»

Την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες  (μεταξύ αυτών και η Ρουμανία), ακολούθησε το ξέσπασμα ενός καταστροφικού για τις καταχτήσεις και τα δικαιώματα των λαών τυφώνα, που χτύπησε αρχικά τις προαναφερόμενες χώρες και στη συνέχεια απλώθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη, προκαλώντας ανυπολόγιστη καταστροφή στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζόμενων και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Περνώντας από διάφορα στάδια τα τελευταία χρόνια ο τυφώνας αυτός έφτασε και στη χώρα μας με τη μορφή της «κρίσης», στη δίνη της οποίας εξαθλιώνονται οι εργαζόμενοι  και γίνονται ακόμα  πλουσιότεροι οι οικονομικά ισχυροί.

Το 1993 τα σημάδια αυτής της καταστροφής αρχίζουν να βαθαίνουν, να γίνονται επώδυνα. Ο Κώστας Πουρναράς στα 85 του χρόνια, στο μακρινό Σιμπίου της Ρουμανίας, βιώνει στην καθημερινότητά του τις οδυνηρές συνέπειες αυτού του πισωγυρίσματος, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του Ρουμανικού λαού.

Είναι δύσκολο –αν όχι αδύνατο- σε μας τους νεώτερους που, «άκαπνοι» είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω ιστορικών συγκυριών, γινόμαστε εύκολα κριτές των ιστορικών γεγονότων και των ανθρώπων που διαδραμάτισαν ρόλο σε αυτά, να καταλάβουμε σε βάθος πώς ένιωσαν  αυτοί οι παλιοί αγωνιστές-μαχητές του ΕΛΑΣ και αργότερα του ΔΣΕ  (που από νωρίς έταξαν τη ζωή τους στον αγώνα για καλύτερη και δίκαιη ζωή, που  πολέμησαν σκληρά καταχτητές ξένους και ντόπιους πάνω στα βουνά, που σακάτεψαν το κορμί τους στις μάχες αλλά επέζησαν), όταν πριν το τέλος της ζωής τους είδαν να γκρεμίζονται τόσο εύκολα αυτά που οι ίδιοι υπεράσπισαν χωρίς να υπολογίσουν κανένα τίμημα.

Πώς ένιωσαν αυτοί που για να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία των «νικητών» συμπατριωτών τους αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, και να επιστρέψουν κάποτε στην πατρίδα κι ας μην ήταν αυτή που ονειρεύτηκαν και πολέμησαν για να φτιάξουν. Και ακόμα περισσότερο, πώς ένιωσαν εκείνοι οι αγωνιστές που ποτέ δεν επέστρεψαν στην πατρίδα, και που ποτέ δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από το «σαράκι» της νοσταλγίας και του πόνου, για τα χώματά τους και τα πρόσωπα που άφησαν πίσω και ξέρουν πως δεν πρόκειται να ξαναδούν. Ο κομμουνιστής Κώστας Πουρναράς ήταν ένας από αυτούς.

Η αντίδρασή του απέναντι στις εξελίξεις δεν περιορίζεται στα συναισθήματα  της στενοχώριας και της –αναπόφευχτης- απογοήτευσης. Είναι ταυτόχρονα προβληματισμός και αγωνία για το παρόν και το μέλλον του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, για την τύχη της ανθρωπότητας.  Σειρήνα αισιοδοξίας και ελπίδας στη δύναμη του σοσιαλισμού. Είναι αταλάντευτη πίστη στην αναγκαιότητα της εφαρμογής των αρχών της μαρξιστικής-λενινιστικής κοσμοθεωρίας, ως μοναδικής διεξόδου για ένα καλύτερο αύριο.

Με αφορμή την χτεσινή επέτειο των 96 χρόνων της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από γράμμα (16-11-1993) του Κώστα Πουρναρά,  χαρακτηριστικό των όσων αναφέραμε πιο πάνω, και επίκαιρο για τη σημερινή πραγματικότητα, που έστειλε στον συνονόματο ανηψιό του   Κώστα Πουρναρά στην Κυψέλη Άρτας, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρησή του.

[…] Τι θα γίνει από δω και πέρα; Εγώ δεν ξέρω περισσότερα από σένα. Απ το Γενάρη έπαψε  να έρχεται ο «Ριζοσπάστης», για οικονομικούς λόγους όπως μου είπαν. Κι έχουν δίκιο. Σκέψου. Για ένα γράμμα, βάρους μικρότερο από δυο γραμμάρια, εσύ πλήρωσες εκατό δραχμές. Ρωσικό τύπο δε διαβάζω. Είναι πανάκριβος και γράφει για το Γέλτσιν, τον καπιταλισμό, τη θρησκεία και τον Τσάρο. Το ίδιο και οι ραδιοσταθμοί όλου του κόσμου, υπέρ του ιμπεριαλισμού, κατά του σοσιαλισμού. Περιόρισα πολύ και το ραδιόφωνο για λόγους οικονομίας. Ένα κιλοβάτ ηλεχτρικό ρέβμα στοιχίζει τριάντα(30) λέι, εκατό φορές (100) ακριβότερο από παλιά.

Οι ιμπεριαλιστές και οι προδότες έριξαν τεράστιες μάζες λαών στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις κλεψιές και καταχρήσεις, το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τις εθνικές συγκρούσεις, την απογοήτεφση και τόσα άλλα. Και ο ιμπεριαλισμός είναι έτοιμος  να εξοντώσει την ανθρωπότητα, παρά να δει στην εξουσία ξανά το σοσιαλισμό. Και σε τέτιες συνθήκες δεν είναι έφκολο  να γίνει επανάσταση. Θα πεις: Ένας άνθρωπος γέρος κι άρωστος, μακριά απ το κίνημα και το λαό, που δε βγαίνει απ το σπίτι του και παλέβει μ ένα σωρό δυσκολίες...τα βλέπει όλα μάβρα κι άραχλα. Δεν αποκλείεται, να είναι κι έτσι, όμως...

Το ΚΚΕ είναι σήμερα απ τα καλύτερα κόμματα του κόσμου αν όχι το μοναδικό και καλύτερο. Η Παπαρήγα στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση μίλησε με αγάπη, πάθος και λαχτάρα για τον κομμουνισμό, είπε και πολλά – καλά πράματα, όμως, δεν έδειξε ούτε το δρόμο, ούτε το σκοπό του Κόμματος και του κινήματος. Και κάτι το χειρότερο. 

Ύστερα απ την ανατροπή του Σοσιαλιστικού Στρατόπεδου, εχτός από ελάχιστες αναλαμπές και περιορισμένες περιοχές  και σύντομα χρονικά διαστήματα η κοινωνία γλυστράει όλο και περισσότερο στο γκρεμό, και πρόκειται για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας και όχι για μια αποτυχημένη απεργία, εξορία, φυλακές και περιορισμένες συγκρούσεις, είτε πολέμους. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας εκτός απ τη στροφή προς το σοσιαλισμό. Αντί αυτό η Παπαρήγα είπε: Παλέβουμε, να ζήσει ο λαός καλύτερα. Αφτό είναι αδύνατο στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το ίδιο λένε και οι κεφαλαιοκράτες – Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Σαμαράς...και οι χτεσινοί κομμουνιστές ψηφίζουν αφτούς.

  

Και κάτι άλλο: Η Γραμματέας του Κόμματος είπε: Δεν ξέρουμε ακόμα, ποιες αιτίες προκάλεσαν την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Εξετάζουμε – μελετούμε το πρόβλημα... Ο ιμπεριαλισμός και τα τσιράκια του ούρλιαζαν μέρα – νύχτα και ουρλιάζουν: Ο σοσιαλισμός απότυχε, γιατί είναι σύστημα αντικοινωνικό – αντιλαϊκό – τρομοκρατικό – ανεφάρμοστο – και ανατράπηκε, και ποτέ δεν πρόκειται να επιτύχει. Και η Παπαρήγα με τις επιφυλάξεις και τα υπονοούμενα άφησε να νοηθεί πως δεν αποκλείεται, να έφταιξε και ο σοσιαλισμός σαν κοινωνικό σύστημα. Αν είναι έτσι, τότε γιατί θα παλέψει ο λαός;

  

Οι κομμουνιστές, και πριν απ όλα η ηγεσία τους, πρέπει, να πιστεύουν, για να πείσουν και το προλεταριάτο και το λαό, πως οι αρχές του σοσιαλισμού ήταν, είναι και θα είναι σωστές. Ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός σε λίγες δεκαετίες και σε διαβολικά δύσκολες συνθήκες πέτυχε ό,τι δεν πέτυχαν άλλες επαναστάσεις σε εκατοντάδες χρόνια. Το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο το ανάτρεψε η συμαχία ανάμεσα στο ιμπεριαλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τα λάθη του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος. Και πάλι το αποφασιστικό χτύπημα το έδωσε το πισώπλατο χτύπημα, διαφορετικά θα ξεπερνούσε τις δυσκολίες του. Οι κομμουνιστές πρέπει να το καταλάβουνν και να το φωνάξουν και να το φωνάξουν μ όλες τις δυνάμεις τους: Η κοινωνία βρίσκεται στο σταβροδρόμι: Από δω ο σοσιαλισμός κι από κει η ολοκληρωτική καταστροφή. […]

Σιμπίου Ρουμανία
16.11.93.