Παραμύθι

Από μέρες έλεγε να κάμει μια επίσκεψη στο γερο-Σαλονικιό κι απόψε η ψυχική του διάθεση τον παρακίνησε. Ο γέρος τον δέχτηκε με ανείπωτη χαρά. Τον κράτησε να φάνε και να κουβεντιάσουν.

-…Είχα επιχείρηση, είχα σπίτια, είχα και λεφτά. Αλλά…

«Ήταν κάποτε, λέει ένα παραμύθι της Ανατολής, τρεις φίλοι παιδικοί. Κι ακολούθησε ο καθένας το δικό του δρόμο. Και πέθαναν κι οι τρεις την ίδια ώρα. Και ξεκίνησαν για τον άλλο κόσμο.
Την ψυχή του άρχοντα την κυνηγούσαν οι κατάρες και δεν έβρισκε μέρος να κρυφτεί… Του επαναστάτη τη συνόδευαν τραγούδια και χοροί κι έλεγε να μην τελειώσει το πανηγύρι… Του τρίτου, του μπακάλη, περπατούσε μοναχή μες την απέραντη ερημιά, την αφόρητη ζέστη και παρακαλούσε να βρισκόταν ένας εχτρός να την κυνηγήσει, ένας φίλος να τη βοηθήσει…».

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: «Σε ποια κατηγορία ανήκει η δική μου;».

Ο Γιώργος θέλησε κάτι να πει. Ο γέρος τον σταμάτησε με μια κίνηση του χεριού  και συνέχισε:

-Έμεινα μοναχός. Ζω με τα όνειρα και τις ελπίδες του γιου μου… Σας ζηλεύω. Δεν έχετε που να σταθείτε. Δε σας έλειψαν ποτέ οι στενοχώριες. Κανένας δεν ξέρει τι σας ετοιμάζει το αύριο. Σαν άτομα, μπορεί και να μη δείτε αυτό που περιμένετε. Κι όμως!... Ο πληγωμένος κλέφτης ζητούσε να του φτιάξουν το μνήμα βαθύ-πλατύ, να πολεμάει και πεθαμένος… Τραβάτε μπροστά. Μακριά απ’ τη φαυλοκρατία, το παλάτι και τους Εγγλέζους. Ήταν κι είναι ο κακός δαίμονας της Ελλάδας…

(Από το μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση «Ο Θωμάς ο Καρατζάς», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1978)

Η φωτογραφία είναι του Κώστα Μπαλάφα