Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: «…να πω δυο λόγια έστω για τον ίδιο τον Μπόση»

Τύχη καλή έφερε από καιρό στα χέρια μας το δίτομο  έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου με γενικό τίτλο ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ. Πρόκειται για μια συγκέντρωση αυτοβιογραφικών αναφορών και μνήμης, ένα «συναξάρι» μιας πολυκύμαντης ζωής, πλημμυρισμένο  από ακριβά αποστάγματα σκέψεων και κρίσεων για μια εποχή  ταραγμένη και σκληρή, που σημάδεψε για πάντα όσους την έζησαν και έμεινε γνωστή στις νεώτερες γενιές ως «τα πέτρινα χρόνια».

Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος εξέχουσα μορφή της αγωνιστικής λογοτεχνίας μας (ο ίδιος υπήρξε μαχητής του ΔΣΕ) και των γραμμάτων γενικότερα,  στις σελίδες των δυο αυτών τόμων «μαζεύει ό,τι έχει μείνει μέσα του από ανθρώπους και περιστατικά και (…) προσπαθεί να τα τοποθετήσει όλα στη θέση τους καθώς αυτά ακολουθούν ένα δρόμο και σε καλούν να τον βρεις και να τον περάσεις», όπως πολύ εύστοχα σημειώνει η φίλη του ιστολογίου μας ofisofi στην παρουσίαση του έργου του (διαβάστε εδώ).

Από τον πρώτο τόμο το απόσπασμα που ακολουθεί:

“(…)Και πάλι πρέπει να σταματήσω λίγο και να πω δυο λόγια έστω για τον ίδιο τον Μπόση. Είναι ο συγγραφέας του Αη Στράτη, ενός χρονικού αξιότατου να μένει στη μνήμη για τους εξόριστους στο νησί του Αιγαίου τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Για το Κομμουνιστικό κόμμα, για τις κεντρικές του επιτροπές, τα συνέδρια, τις ολομέλειες και τις αποφάσεις τους, τόσους άθλους κι άλλα τόσα στραβοπατήματα, ο κόσμος έτσι κι αλλιώς θα έπαυε μια μέρα να μιλεί, όπως και να διαμορφωνόταν το χρονικό της πολιτικής ιστορίας. Μα η ανθρώπινη περιπέτεια, εκείνη ιδιαίτερα που κρατά στη μνήμη κάποιες έκτακτες στιγμές ψυχικής υπερέντασης, όπου τόσο συχνά έφεραν και τους δικούς μας αγωνιστές οι κομμουνιστικές σταυροφορίες μας, η ανθρώπινη στάση, μνημειωμένη μέσα στην τέχνη, θα μένει αξιοπρόσεχτη και συγκινητική για τους ανθρώπους έστω εκείνους που έχουν μέσα τους τόπο και δίψα για δυνατά  βιώματα, εκείνα που ο άνθρωπος μπορεί να τ’ αναζητά πέρα από το όριο που βαστάνε συνήθως οι δυνάμεις του. Και ο Αη Στράτης του Μπόση είναι μια τέτοια μνημείωση, γραμμένη από έναν άνθρωπο που έζησε με προσωπική γενναιότητα κι ένα τέλειο δόσιμο τις περισσότερες δοκιμασίες που πέσαν στη μοίρα του Έλληνα κομμουνιστή, αρχίζοντας από εκείνα τα πρωτοκομμουνιστικά χρόνια, έως τις μέρες των άλλων σεισμών και των καταστροφών που είπα μόλις πιο πάνω(…)”

Αυτά που μένουν, τ.1, σελ. 423-424, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000