Η αλήθεια για την απόδραση των κομμουνιστών εξόριστων του Αη Στράτη (17/7/1943) – Μια οφειλόμενη απάντηση

Πρώτα απ’ όλα μια εξήγηση, σε πρώτο πρόσωπο, για το «Μια οφειλόμενη απάντηση…» στον τίτλο. Την οφείλω στη συνείδησή μου, ως άνθρωπος που νοιάζεται, ερευνά, διαβάζει, μελετά την ιστορία των εξόριστων του Αη Στράτη. Την οφείλω στη μνήμη των προγόνων μου και των αγωνιστών συντοπιτών μου που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, δάρθηκαν, βασανίστηκαν, εκτοπίστηκαν στον Αη Στράτη και άλλους τόπους εξορίας γιατί δεν συμβιβάστηκαν με το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στον φασίστα εισβολέα και τους ντόπιους συνεργάτες-υποταχτικούς του, κόντρα στην «κανονικότητα» και τον «ρεαλισμό» της κυρίαρχης τάξης, και να πολεμήσουν για λευτεριά και για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον τόπο και τον λαό μας.

«Είμαστε εδώ. Δεν σας ξεχνάμε. Συνεχίζουμε…» - Ένα κόκκινο λουλούδι εκεί που «αναπαύεται» ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης)

Το δείλι της Πέμπτης 27 του Ιούλη 2023, σύντροφοι και συχωριανοί του Κώστα Πουρναρά (Μπόση), επισκέφτηκαν το κοιμητήρι του Αη Θανάση, στην Κυψέλη Άρτας, όπου καθάρισαν και φρόντισαν τον τάφο του αείμνηστου αγωνιστή δάσκαλου και σημαντικού λογοτέχνη, στολίζοντάς τον πριν φύγουν, ταπεινά, με ένα κόκκινο μοσχομυριστό τριαντάφυλλο από αυλή του χωριού.

«Η τέχνη του μάχεται στην πρώτη γραμμή…» - Μενέλαος Μούστος (Δάφνης): «Αφηγήσεις για το Δημοκρατικό Στρατό»

Στις 12 του Απρίλη 1947, στη Νιάλα των Αγράφων και μέσα σε σφοδρή χιονοθύελλα, θα χάσουν τη ζωή τους πολλοί μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού και άμαχοι πολίτες. Το τάγμα του Σοφιανού (Γιώργου Ηλιάδη), μαζί με εκατοντάδες καταδιωκόμενους – μέλη των πολιτικών οργανώσεων της Καρδίτσας και των οικογενειών τους (συνολικά 1.200 άτομα, στην πλειοψηφία τους άοπλοι), είχαν επιχειρήσει να διασπάσουν τον κλοιό του κυβερνητικού στρατού, διασχίζοντας τα βουνά της Νιάλας και των Αγράφων, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες, γράφοντας μια από τις πλέον ηρωικές στιγμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Απ' το παλιό στο καινούριο. «Το χέρσο χωράφι, και η ανάγκη να το ξεχερσώσουμε»

Στον πόλεμο μεταξύ του παλιού και του καινούργιου, κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, όπως ξεδιπλώνεται στο μυθιστόρημα του Κ. Μπόση «...και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα», επικεντρώνεται το κείμενο που παρουσιάζουμε.

Με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας του Επιμορφωτικού Κέντρου «Χαρίλαος Φλωράκης»

Το Επιμορφωτικό Κέντρο «Χαρίλαος Φλωράκης» συμπληρώνει δέκα χρόνια λειτουργίας στις 10 του Ιούνη και η επέτειος αυτή είναι μια αφορμή για να αναφερθούμε στην σημαντική προσφορά του Κέντρου γενικότερα, αλλά και στην συμβολή του στην έρευνα του ιστολογίου, για τη ζωή και το έργο του κομμουνιστή δάσκαλου και λογοτέχνη Κώστα Πουρναρά (Μπόση).

"Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε, μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε..."*

Στις 2 Απριλίου του 1994 έφυγε από τη ζωή ο δάσκαλος, ο λογοτέχνης, ο αγωνιστής Κώστας Πουρναράς (Μπόσης). Γεννημένος στην Κυψέλη Άρτας το 1908, βρέθηκε στα Γιάννενα μερικά χρόνια αργότερα ως σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Ήταν δάσκαλος. Οργανώθηκε στο ΚΚΕ και διώχτηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Εξορίστηκε στον Αη Στράτη, δραπέτευσε το 1942 και στη συνέχεια κατατάχτηκε στις γραμμές του ΕΛΑΣ.

Κ. Μπόση – Τ. Αδάμου: ΜΕΡΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Οι πληγές που άφησε ο εμφύλιος ακόμα αιμορραγούν την εποχή που γράφτηκε το άρθρο των Κώστα Πουρναρά (Μπόση) – Τάκη Αδάμου «Μερικά ζητήματα της λογοτεχνίας στην αμερικανοκρατούμενη Ελλάδα». Οι νικητές εδραιώνουν την σιδερένια εξουσία τους υπό την καθοδήγηση και προστασία των Αμερικανών (που, ουσιαστικά, είναι αυτοί που κυβερνάνε την Ελλάδα) χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο όπλο. Και η προπαγάνδα μέσα από τον γραπτό λόγο είναι ένα πολύτιμο όπλο.

Χρήστος Νταβαντζής: Το ταξίδι στη Ρουμανία και η συνάντηση με τον Κώστα Πουρναρά

Στο Βουκουρέστι, Ρουμανία, Αύγουστος του 1977.
Από αριστερά: Κώστας Πουρναράς (Μπόσης),
Χρήστος Νταβαντζής, Βασίλης Ζούνης, και
η οικογένεια Άγη Ρακόπουλου

Κατάγονται και οι δυο από τη Χώσεψη (σημερινή ονομασία Κυψέλη) Άρτας, το ορεινό χωριό των Τζουμέρκων που εκτός από το εξαίσιο φυσικό κάλλος έχει να επιδείξει την μεγάλη συνεισφορά των κατοίκων του (όχι όλων βέβαια…) στην τρισένδοξη Εαμική Εθνική μας Αντίσταση και στη συνέχεια στην αθάνατη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στο Γράμμο και στο Βίτσι: Όταν ο Πωλ Ελυάρ συνάντησε τους «ήρωες του πιο δίκαιου ιδανικού» (ντοκουμέντα)

Από αριστερά: Ανρί Μπασίς, Κότσο Τζιότζιο,
πίσω ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης). 
Στο δεξί άκρο διακρίνεται ο Πωλ Ελυάρ
(φωτογραφία: Απόστολος Μουσούρης)

Την 1^η του Ιούνη 1949 το πρακτορείο «Ελεύθερη Ελλάδα» αναγγέλλει την άφιξη στην Ελεύθερη Ελλάδα ομάδας Γάλλων διανοουμένων και πολιτικών:

Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: «…να πω δυο λόγια έστω για τον ίδιο τον Μπόση»

Τύχη καλή έφερε από καιρό στα χέρια μας το δίτομο  έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου με γενικό τίτλο ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ. Πρόκειται για μια συγκέντρωση αυτοβιογραφικών αναφορών και μνήμης, ένα «συναξάρι» μιας πολυκύμαντης ζωής, πλημμυρισμένο  από ακριβά αποστάγματα σκέψεων και κρίσεων για μια εποχή  ταραγμένη και σκληρή, που σημάδεψε για πάντα όσους την έζησαν και έμεινε γνωστή στις νεώτερες γενιές ως «τα πέτρινα χρόνια».