Η ζωή στις φυλακές και την εξορία στα χρόνια του Μεταξά

Ο ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ, έργο του Γ. Φαρσακίδη

Ο Αυστραλός δημοσιογράφος Μπερτ Μπερτλς έφτασε μαζί με τη γυναίκα του στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1935. Αν και ενθουσιώδης αρχαιολάτρης, αποφάσισε να κάνει ένα διαφορετικό οδοιπορικό στην Ελλάδα και στις αρχές του 1936 επισκέφτηκε τους πολιτικούς εξόριστους στην Ανάφη και τη Γαύδο. Το βιβλίο με τις εντυπώσεις του από τη ζωή των πολιτικών εξορίστων, που κυκλοφόρησε το 1938 στα αγγλικά (και πριν λίγα μόλις χρόνια στα ελληνικά, με τίτλο «Εξόριστοι στο Αιγαίο», από τις εκδόσεις «Φιλίστωρ») είναι από τις πρώτες, και πιο διεισδυτικές, μαρτυρίες που διαθέτουμε για την καθημερινή ζωή στην εξορία στη δεκαετία του 1930.

Να περιμένεις (διήγημα)

- Τι γράφεις Κυριάκο; ρώτηξε ο Αντώνης.

- Ενα γράμμα, απάντησε κείνος. Γράμμα που έχει ιστορία. Θα σας την πω.

Η ΟΜΙΛΙΑ του Κώστα Πουρναρά στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ

«Η 6^η Πλατιά Ολομέλεια πραγματοποιήθηκε στις 11-12 Μάρτη 1956 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και αποτέλεσε ένα γεγονός καθοριστικής σημασίας σε σχέση με την πορεία του ΚΚΕ. Συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής των 6 κομμουνιστικών κομμάτων των σοσιαλιστικών κρατών που φιλοξενούσαν τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων, Πολωνικό Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας, Εργατικό Κόμμα Ρουμανίας). Η Επιτροπή συγκροτήθηκε στη διάρκεια του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (14-26 Φλεβάρη 1956).

«…και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα»

Ιστορικό μυθιστόρημα, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»

Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, άντρες και γυναίκες, μετά το Γράμμο βρίσκουν κατάλυμα στη Σοβιετική Ένωση, σ’ έναν τόπο πολύ μακρινό, στα βάθη της Ασίας, κοντά στα ριζά των Ιμαλαΐων. Καθένας τους με το πάτριο προικιό, ποιος εργάτης, ποιος αγρότης, τσομπάνος, δικηγόρος, μορφωμένοι, οι πιο πολλοί αμόρφωτοι.

"Το δέντρο σα να κρύβει κάποιο μυστικό..."

(αναδημοσίευση από: http://www.e-oikodomos.blogspot.com/)

Ο Θανάσης συλλογιέται και κοιτάζει γύρω. Ύστερα απ’ το δάσος αρχίζει το ριζό και πίσω απ’ το Σιδηρόλακκο κι απάνω απ’ τον απότομο γκρεμό, τις Αετοφωλιές, φαίνεται το Καραούλι του Κλέφτη. Κατάκορφα στέκει το πεύκο το μοναχό και στο φρύδι, κάτω απ’ την πεζούλα, μόλις ξεχωρίζει η αγριοκυδωνιά, που κρύβει τη Σπηλιά τ’ Αντρούτσου.

"καλή πατρίδα..."

Έκθεση για τις Ελληνικές κοινότητες των πολιτικών προσφύγων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με τίτλο «καλή πατρίδα…», διοργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων. Το τέλος του εμφυλίου πολέμου βρίσκει την Ελλάδα σε τραγική κατάσταση. Οι ανθρώπινες απώλειες και οι υλικές καταστροφές από την εμφύλια σύγκρουση της περιόδου 1946-49 έρχονται να προστεθούν σε εκείνες των χρόνων του πολέμου και της κατοχής.

Μια από της δραματικότερες επιπτώσεις του εμφυλίου πολέμου είναι και η οδύσσεια χιλιάδων ανθρώπων, κυνηγημένων από το επίσημο ελληνικό κράτος, στις χώρες της σοσιαλιστικής Ευρώπης μέχρι και την Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης (Ουζμπεκιστάν). Πτυχές της ιστορίας αυτού του εκπατρισμένου για πάνω από 30 χρόνια, ελληνισμού και των κοινοτήτων που δημιούργησε, παρουσιάζει η έκθεση του Ιδρύματος.

Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων,

Λεωφόρος Αμαλίας 14, Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα

Ώρες λειτουργίας:

Καθημερινά 10:00-21:00

Σάββατο-Κυριακή 10:00-15:00

Η είσοδος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Πριν ξεκινήσετε,

τηλεφωνήστε στο 210 3735109 για επιβεβαίωση των ωρών λειτουργίας.

Η έκθεση θα είναι στη διάθεση του κοινού μέχρι το τέλος του χρόνου.

Αξίζει να πάτε!

Ο Κώστας Μπαλάφας γράφει: «Κώστας Πουρναράς, ο αγωνιστής και άνθρωπος»

Ο Κώστας Πουρναράς ήταν άνθρωπος με σπάνια χαρίσματα και έντονη πνευματική προσωπικότητα. Ήταν γενναίος ανθρωπιστής που αντιμετώπιζε με χαμόγελο και στωικότητα τις αντιξοότητες της ζωής αλλά ήταν επίσης και ο φωτισμένος δάσκαλος με το υποδειγματικό ήθος και την απέριττη σεμνότητα. Στην εκπαίδευση δημιούργησε έργο σημαντικό κι ακόμα διακρίθηκε στους λαϊκούς αγώνες όπου αφιέρωσε και τη ζωή του. Σαν εκπαιδευτικός άφησε εποχή στις περιοχές που δίδαξε, τόσο στη γενικότερη μάθηση όσο και στη διάπλαση χαρακτήρων με αυτοπεποίθηση για μελλοντικούς πολίτες με υπευθυνότητα.

Με σεβασμό στη μνήμη του

Είμασταν  μια παρέα συμμαθητών, οι περισσότεροι στη δεύτερη τάξη του λυκείου. Μια εποχή που η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε ανάταση. Το ηθικό του λαού ψηλά, στηριγμένο στις προσδοκίες για δικαίωση των αγώνων και των οραμάτων του, για «αλλαγή». Πλημμυρισμένοι εμείς απ’ την ορμή που μας έδινε η νιότη. Η αμφισβήτηση κατακτούσε την άγουρη σκέψη μας. Έφηβοι επαναστάτες, θαρρούσαμε πως με μιας  μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.

Τα διαβάσματά μας ήταν επικεντρωμένα σε κείμενα «εκτός σχολείου». Ρουφούσαμε ποίηση, πεζογραφία, κάθε τι λογοτεχνικό με τη λαιμαργία του διψασμένου, όταν επιτέλους βρει νερό. Συναντιόμασταν πολύ συχνά, πότε στο σπίτι του ενός, πότε του άλλου, απαγγέλαμε ποίηση, Σολωμό, Ρίτσο, Παλαμά, Χικμέτ, Μαγιακόβσκι κι άλλους. Σχολιάζαμε και κάναμε …κριτική στα έργα τους, εμείς τα σχολιαρούδια…

Ένα απόγευμα ο πατέρας γυρίζοντας από τη δουλειά, έφερε στο σπίτι βιβλία. Αυτό ήταν κάτι που το συνήθιζε. «Άρπαζα» αμέσως κάθε τι λογοτεχνικό: Γκόρκι, Ντοστογιέφσκι, Ουγκώ, Τολστόι αλλά και Σκάρο, Βάρναλη, Λουντέμη, Παρορίτη και τόσους άλλους.