Έτσι πολεμάνε οι άξιες θυγατέρες της Ελλάδας. Έτσι κερδίζεται η λευτεριά - ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ του ΔΣΕ (2)

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) πολέμησε στο Γράμμο κρατώντας στο ένα χέρι το τουφέκι και στο άλλο το μολύβι. Πολεμικές ανταποκρίσεις του (κάτω από τον τίτλο ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΗΤΟΥΣ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ), χρονικά και άλλα κείμενά του δημοσιεύτηκαν στην καθημερινή εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ» και σε άλλα έντυπα. Τα ρεπορτάζ και τα άλλα γραφτά του αναδείχνουν στον άμαχο πληθυσμό τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ  και εμψυχώνουν τους ίδιους στη συνέχιση της αποστολής τους. Ξεχωριστή θέση  στην  εποποιία του Γράμμου κατείχαν οι μαχήτριες του ΔΣΕ που στάθηκαν στο ίδιο ύψος με τους άντρες συναγωνιστές-συμπολεμιστές τους και τιμήθηκαν πολλές φορές με μετάλλια αντρείας για τις επιδόσεις τους.

"ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΗΤΟΥΣ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ

                                                Του απεσταλμένου μας σ. ΜΠΟΣΗ

20 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ, γυρίζουν απ’ τo Νοσοκομείο. Βαδίζουν όλη τη νύχτα και χαράματα φτάνουν στην 137 Ταξιαρχία. Η μάχη είχε αρχίσει. Παίρνουν πυρομαχικά, οπλισμό και λίγο ψωμί στο χέρι και χωρίς να πάρουν ανάσα πάνε στη μάχη. Το βράδυ μερικοί απ’ αυτούς παίρνουν ξανά το δρόμο για το Νοσοκομείο.

-Ο Κούρος Γεράσιμος τραυματίζεται στο κεφάλι. Τον επιδένουν στο σταθμό επίδεσης. Κι’ αντί για το Νοσοκομείο τραβάει για την πρώτη γραμμή. Δυο ώρες αργότερα τον φέρνουν αναίσθητο. Όταν συνήρθε η μάχη ήταν στο φόρτε της. Το πολυβολείο του κινδύνευε. Στα κρυφά τράβηξε να βοηθήσει.

-Σταυρούλα Σκεύη. Πολέμησε σ’ όλες τις επιχειρήσεις της Μουργκάνας. Στον ελιγμό. Στο Γράμμο το χειμώνα. Στον Πύργο και στο 1615. Στις 12/4 έμεινε μόνη της στο πολυβολείο. Οι Λοκατζήδες ανεβαίνουν. Αυτή ούτε τα χάνει ούτε σκέφτεται να πάει πιο πίσω. Ρίχνει μια με το στάγερ. Μια με το μπρεν. Βγαίνει στο χαράκωμα και ρίχνει πότε πάντζερ πότε χειροβομβίδα. Μπαίνει μέσα και αρχίζει απ’ την αρχή.  Φωνάζει στα διπλανά πολυβολεία να βοηθήσουν κι από κει. Έτσι βάσταξε δυο ώρες ώσπου έφτασαν οι ενισχύσεις.

-Σέμπο. Στις 3/4 γίνεται αντεπίθεση. Οι σύντροφοι του πήδηξαν απ’ το χαράκωμα. Αυτός δεν έχει ούτε φυσίγγια ούτε χειροβομβίδα. Να μείνει πίσω είναι ντροπή. Να προχωρήσει; Με τι; Αρπάζει πέτρες. Μ’ αυτές και με φωνές τρέχει κι αυτός στην πρώτη γραμμή και κυνηγάει τους ΛΟΚ. Στις 6/4 τραυματίζεται. Μένει στο τμήμα του. Στις 12 τραυματίζεται ξανά. Επιδένεται στο σταθμό επίδεσης. Κι’ ενώ ο Διοικητής του τού λέει να πάει πίσω αυτός τραβάει για τη μάχη.

-Σ’ ένα πολυβολείο σταμάτησαν τα πυρά. Ο λοχαγός στέλνει την Πανωραία απ’ την Λυκόραχη να δει τι γίνεται. Φτάνει στα 10 μ. κι αντί δικού μας βρίσκει ΜΦασίστες. «Παραδώσου» φωνάζουν και γυρίζουν τις κάνες ίσα απάνω της. Η Πανωραία βλέπει κει στις κάνες το χάρο. Νοιώθει την ανάσα του να της αγγίζει την καρδιά. Τι νάκανε; Να παραδοθεί; Ποτέ. Αφήνει κάτω τ’ όπλο και το σακίδιο λέγοντας: «Βρε παιδιά τι κάνετε έτσι; Να για να παραδοθώ έρχουμαι». Κάνει δυο πηδηματάκια μπροστά και πλάγια και κατρακυλάει στην κατηφοριά. Ρίχνουν από πίσω. Αλλά είναι αργά πια. Σε λίγο έφτασε στο τμήμα της.

-Σ’ ένα σημαντικό τομέα μένει ο Πατσάς με τον τραυματισμένο γεμιστή Τζάλα. «Σφαίρες έχουμε, λέει ο Πατσάς, έχουμε και χειροβομβίδες και πάντζερ». «Έχουμε και ψυχή» απαντάει ο Τζάλας. «Όσο (είμαστε) ζωντανοί αυτοί δε θα περάσουν». Και δεν πέρασαν.

-Αθηνά Πάντου. Παίρνει το μπρεν όταν τραυματίστηκε ο σκοπευτής. Οι Λοκατζήδες έφτασαν στα 30 μ. Από μας μείναν 4. Η Αθηνά λέει: «Μια λύση υπάρχει. Να κάνουμε αντεπίθεση. Αλλιώς θα μας πιάσουν σαν τα ποντίκια στη φάκα.» Πήρε το μπρεν και πήδηξε όξω απ’ το χαράκωμα. «Όποιος έχει καρδιά  κοντά μου» φώναξε . Πίσω της έτρεξαν κι’ άλλοι. Κυνήγησαν  τον εχθρό. Και σα γύρισαν έφεραν στα χέρια και την Αθηνά. Η ετοιμοθάνατη άνοιξε τα μάτια και ρώτηξε: «Τους διώξαμε;» Κι’ όταν πήρε καταφατική απάντηση τα έκλεισε για πάντα.

  

ΑΠΤΟ το πρωί στις 12/4 άρχισε ο χαλασμός και βάσταξε όλη τη μέρα. Κύματα – κύματα έρχεται ο εχθρός. Χτυπάει αφρισμένος πάνω σε μια χούφτα αντρειωμένους και πισωδρομάει. Κάποια στιγμή η Παρασκευούλα Τσιφτσή τους βλέπει κει στα 10 μέτρα. Δεν τρέμει ούτε η καρδιά ούτε το χέρι της.

   ―Παραδώσου φωνάζουν από κει

   ―Οι ελληνοπούλες δεν παραδίνουνται. Ούτε πουλιούνται, στον Τρούμαν. Πολεμάνε κι’ όταν χρειαστεί πεθαίνουν, απαντάει. Στην αντεπίθεση είναι πρώτη. Γαζώνει με το οπλοπολυβόλο. Κατρακυλάει ο εχθρός. Κι η Παρασκευούλα θανάσιμα τραυματισμένη στέλνει ριπές ακατάπαυστα. Μα όσο γρήγορα φεύγουν οι ριπές τόσο γρήγορα φεύγει και το αίμα. Με την τελευταία σφαίρα πέταξε κι η ψυχή της. Πέταξε σε χωριά και πολιτείες, πάνω από βουνά και έφερε το μήνυμα: Έτσι πολεμάνε οι άξιες θυγατέρες της Ελλάδας. Έτσι κερδίζεται η λευτεριά.

  

 Άπειρα τέτοια παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε. Μα ο χώρος δεν επιτρέπει. Γι’ αυτό ας μη βαρυγκομήσουν οι ήρωες του Πύργου και του 1615."

Εφημερίδα του ΔΣΕ «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», 20/5/1949

(Ευχαριστούμε το Επιμορφωτικό Κέντρο Βιβλιοθήκη - Αρχείο «Χαρίλαος Φλωράκης» για την παραχώρηση του άρθρου.)