-Σκάβουμε το δρόμο της προόδου, της ανάγκης.

Σωζόμενο συρματόπλεγμα του στρατοπέδου,
στον Αη Στράτη.

Αργότερα, βρέθηκα στης ζωής το σταυροδρόμι, δεξιά δρόμος πλατύς στρωμένος από αιώνες. Πατημένος από μυριάδες. Πλήθη περνούσανε, βαδίζανε, χάνονταν. Πέρα φάνταζε χλοερό λιβάδι. Πολιτείες πανώριες. Κι άκουγες λαγούτα και βιολιά.  Ζωή, κίνηση, χαρά. Ζερβιά ένα μονοπατάκι, μόλις ξεχώριζε, ανάμεσα από πέτρες και κλαδιά. Μια χούφτα άνθρωποι δουλεύανε, σκάβανε το μονοπάτι. Τους ζύγωσα περίεργα.

"Έτσι ήταν ο κόσμος πάντοτε, έτσι είναι και σήμερα, έτσι θα είναι και αύριο. Έτσι τον έφτιαξε ο θεός..."

Εδώ και κάμποσα χρόνια η ζωή του χωριού, σκληρή σαν τα πέτρινα βουνά του τόπου, έδειχνε να μη σαλεύει καθόλου. Στο κέντρο του χωριού καμιά τριανταριά σπίτια και τ’ άλλα σκόρπια στους τέσσερους ανέμους .

"Πιο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι κείνος που κατάλαβε τον προορισμό τ' ανθρώπου."

Ένα χειρόγραφο γράμμα που έστειλε ο Κώστας Πουρναράς στο συγχωριανό και συγγενή του Χρήστο Ν. Πουρναρά, το 1964. Εμφανή τα σημάδια  της ταλαιπωρίας στο χαρτί,  για να διασωθεί αυτό το πολύτιμο στοιχείο, μαζί με άλλα  έγγραφα του αρχείου του Χρ. Πουρναρά,  τα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την αποστολή του.

Το ιστολόγιο ευχαριστεί τον  Χρήστο Ν. Πουρναρά για την παραχώρηση της επιστολής.