Η τελετή για την ταφή της τέφρας του Κώστα Πουρναρά στην Κυψέλη Άρτας

Από την τελετή  για την ταφή της τέφρας του Κώστα Πουρναρά

Η Γυναίκα του Ιλιάνα (Ρουμάνα), οι συγχωριανοί του, οι φίλοι του, οι πάλαι ποτέ συνάδελφοί του, οι συναγωνιστές του ήταν εκεί στην πλατεία της Χόσεψης, στις 4 του Σεπτέμβρη 1994, ώρα 10.30, για να τιμήσουν με μια απλή και λιτή τελετή, ανθρώπινη, όπως και ο ίδιος επιθυμούσε, τι άλλο από την στάχτη που είχε γίνει το ανθρώπινο κουφάρι του και ν’ αναπαυθεί εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η ζωή του.

Ο ίδιος εκπλήρωσε με τιμή κι αγώνες το χρέος του απέναντι στον άνθρωπο. Με τη ζωή, τη διδασκαλία του και το έργο του στάθηκε κοντά στο λαό και έδειξε σ’ όσους τον γνώριζαν – εγώ προσωπικά δεν τον είχα γνωρίσει- περίτρανα πως ήτανε πραγματικά σάρκα από τη σάρκα του λαού μας.

Αυτή του η επιθυμία βρήκε ανταπόκριση στην πιστή και αφοσιωμένη σύζυγό του Ιλιάνα, όπου, με τρεμάμενα χέρια και με βουρκωμένα μάτια, απέθεσε το κουτί την τέφρα του στην πλατεία του χωριού του, εκεί όπου μικρός έπαιζε, χτύπησε, έκλαψε. Στις 4 Σεπτέμβρη πολλά μάτια βούρκωσαν από την παρουσία απλά και μόνο της τέφρας του.

Φίλοι από τις γύρω περιοχές των Τζουμέρκων, όπως από το Βουργαρέλι, η Κολιάτσου Αναστασία, ο Νίκος Θεοδώρας με τη σύζυγό του Λουκία από την Παλιά Νισίστα (Κεντρικό), ο Κώστας Ρακόπουλος μετά της συζύγου του Αναστασίας (Κεντρικό), ο Παπακώστας ο Γιώργος από την Καλονή, ο Βασίλης Βενετσανόπουλος μετά της συζύγου του Μαρίας από το Αθαμάνιο, ο Λαμπράκης ο Γιάννης από τις Σκιαδάδες, ο Πουρναράς ο Μάρκος από τη Νομαρχιακή του ΚΚΕ Άρτας, η Λαμπρινή Χριστογιώργου και πολλοί άλλοι επώνυμοι και μη.

Όμως, εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση.

Ο πρόεδρος της Κοινότητας, που είναι η ηγεσία του χωριού, είναι κρίμα που, αν και εκλεγμένος, κάθονταν στο απέναντι καφενείο κι έπινε τσίπουρο, λες και δεν θα ‘βρισκε άλλο χρόνο να πιει το τσίπουρο, την ώρα που τόσοι άλλοι συγχωριανοί του και ξένοι παρελάμβαναν την τέφρα ενός συγχωριανού του. Δεν θέλω ν’ αναφερθώ σε χαρακτηρισμούς, ας τον κρίνουν οι συγχωριανοί του για την στάση του αυτή. Ίσως ακόμη και η σκιά της τέφρας φοβίζει μερικούς ανθρώπους!!!

Η τελετή ταφής της τέφρας του Κ. Πουρναρά στην πλατεία της Κυψέλης

Στη συνέχεια πήρε το λόγο το μέλος της Νομαρχιακής του ΚΚΕ ΑΡΤΑΣ Μάρκος Πουρναράς, ο οποίος τόνισε τα παρακάτω:

«Σύντροφε Μπαρμπα-Κώστα,

Εκ μέρους του κόμματος σε καλωσορίζω στον τόπο που γεννήθηκες, μεγάλωσες κι έκανες τα πρώτα σου όνειρα, για ένα καλύτερο κόσμο. Για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτά τα χώματα που τόσο αγάπησες, διάλεξες με την τελευταία σου επιθυμία για την ανάπαυσή σου για πάντα. Η μνήμη σου, όμως, θα παραμείνει για όλους μας πάντα ζωντανή, γιατί τα σοσιαλιστικά σου ιδανικά παραμένουν για μας τους νεώτερους πρότυπα αγώνων.

Σήμερα ζούμε μια εποχή δύσκολη, ο ιμπεριαλισμός σήκωσε κεφάλι και προσπαθεί να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις για τις οποίες αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας.

Γι’ αυτό το παράδειγμα της αγωνιστικής σου ζωής είναι για μας επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

Όπως εσύ δεν θέλησες να βολευτείς και να ζήσεις μια σχετικά άνετη ζωή με το μισθό του δασκάλου, όμως εσύ δεν συμβιβάστηκες και μαζί με τις γραμματικές σου γνώσεις δίδαξες το λαό της περιοχής τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και πάλαιψες, έτσι και μεις σήμερα αγωνιζόμαστε, ώστε αυτά τα ιδανικά να γίνουν πράξεις.

Είμαι σίγουρος και σήμερα αν ξεκινούσες τη ζωή σου, πάλι θα έπαιρνες τον ίδιο δρόμο, γιατί ο χαρακτήρας σου δεν σου επέτρεπε συμβιβασμούς, όπως δεν συμβιβάστηκες και τότε στον Άη-Στράτη, όταν για να σε λυγίσουν σου επέβαλαν το μαρτύριο της πείνας, για να σε εξοντώσουν, εσύ άντεξες και κατάφερες να φύγεις από εκείνη την κόλαση και ξεκίνησες μετά τον αγώνα για να διώξεις τον κατακτητή.

Η μικρή κοινωνία του χωριού μας είναι περήφανη για σένα, που έβγαλε ένα τέτοιο αγωνιστή, γιατί δεν ξεχνάμε και το πλούσιο, συγγραφικό σου έργο και μέσα από το έργο σου φαίνονται τα βάσανα και οι διωγμοί  τόσων αγωνιστών που πέθαναν εκεί τα δύσκολα χρόνια, για ένα αύριο καλύτερο που θα ‘ρθει κάποτε. Από την μεριά του κόμματος που έμεινες πιστός στις αρχές του, μεταφέρω στη σύζυγό σου και τους συγγενείς σου τα θερμά συλλυπητήρια».

Βασίλης Βενετσανόπουλος

Μετά τα παρατεταμένα χειροκροτήματα, πήρε το λόγο ο Βασίλης Βενετσανόπουλος, ο οποίος παρ’ ότι Πελοποννήσιος από την Κυπαρισσία, νοιώθει περισσότερο Τζουμερκιώτης, που είχε σύζυγο την αξιαγάπητη αγωνίστρια του ΕΛΑΣ, Μαρία Παπά, από το Αθαμάνιο. Είπε:

«Αγαπητοί Τζουμερκιώτες,

κάτοικοι του χωριού της Χόσεψης με τον Κώστα Πουρναρά, Κώστα Μπόση, όπως είναι γνωστός στο συγγραφικό του έργο, ζήσαμε μαζί πολλά χρόνια και παλαίψαμε μαζί. Σύμφωνα με την επιθυμία του σήμερα στο χωριό σας, τα χώματα των Τζουμέρκων, η γη που γεννήθηκε, δέχεται τη στάχτη του Κώστα Πουρναρά.

Από νέος ακόμα, όταν ήταν δάσκαλος, προσχώρησε στην κομμουνιστική ιδεολογία. Τα πρώτα του χρόνια δασκάλεψε τα παιδιά στην περιοχή της Άρτας και αργότερα η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά για το έργο του το φιλοεργατικό και φιλολαϊκό τον έπιασε και τον εξόρισε στον Άη-Στράτη μαζί με άλλους Αριστερούς της Ελλάδας.

Η Γερμανική Κατοχή τον βρήκε εκεί στον Άη-Στράτη. Εκεί πέρασαν μεγάλο δράμα οι αγωνιστές μας. Από την πείνα πέθαναν πάνω από πενήντα άτομα. Ήταν όλοι προς το τέλος της ζωής τους, εκτός από μερικούς που δραπέτευσαν και διασώθηκαν από την επέμβαση του Ερυθρού Σταυρού κι άλλων οργανώσεων. Ο Κώστας  Πουρναράς, παρ’ όλες τις δυσκολίες και την πείνα που έζησε εκεί, άφησε ένα ωραίο έργο, που έχει μείνει λαμπρό όχι μόνο στο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και στο έργο των συγγραφέων-λογοτεχνών της Ελλάδας «Άη-Στρατής». Εκεί γράφει για τις ταλαιπωρίες και την αντοχή των αγωνιστών που έζησαν και που φαίνεται ότι αν έλεγαν μόνο ένα λόγο, ότι αρνούμαστε τις ιδέες μας, θα γλίτωναν τις ταλαιπωρίες και θα ζούσανε.

Κανένας δεν υπόκειπται, έζησαν μέχρι τελευταίας πνοής, ταμένοι στα ιδανικά της κομμουνιστικής τους ιδεολογίας, πέθαναν πάνω από πενήντα. Ο Κώστας Πουρναράς εξιστορεί κατά παραστατικό και εξαίσιο τρόπο το δράμα αυτών των ανθρώπων. Μετά την κατοχή και τη δραπέτευση του από τον Άη-Στράτη, ο Κώστας εντάχτηκε όπως ήταν στο στρατό του ΕΛΑΣ. Γνωστή είναι η ταλαιπωρία που υπέστη ο κόσμος μετά την ήττα της πρώτης κατοχής. Έπαιρναν τα κεφάλια των αγωνιστών και τα γύριζαν στις πόλεις και τα έστηναν σε παλούκια για να τα βλέπουν.

Ένα ακόμα στιγμιότυπο από την τελετή

Όμως, οι περισσότεροι αγωνιστές κράτησαν, άντεξαν, αντιστάθηκαν και συνέχισαν την αντίσταση τους στο 2^ο πόλεμο. Ζήσαμε με τον Κώστα και παλαίψαμε μαζί αρκετά χρόνια μέχρι τον Αύγουστο του 1949,όπου έληξε και ο Εμφύλιος Πόλεμος. Βρεθήκαμε μαζί στην προσφυγιά στην Τασκένδη. Εκεί ο Κώστας με τους πρόσφυγες, που ήταν κάπου είκοσι πέντε χιλιάδες, συνέχισε τη δουλειά στα καθοδηγητικά όργανα, να προστατεύσουμε και να μορφώσουμε τον κόσμο, να τον βάλουμε στις δουλειές, στα σχολεία και στη μόρφωση, έπαιξε ο Κώστας πρωταγωνιστικό ρόλο.

Χιλιάδες αγωνιστές βγήκαν από τα ανώτερα ιδρύματα και τα πανεπιστήμια, επιστήμονες μηχανικοί-γιατροί και πρόκοψαν. Απ’ εκεί βρεθήκαμε μαζί στη Ρουμανία. Εκεί παλαίψαμε μαζί σ’ έναν τομέα ιδεολογικό του Κ.Κ.Ε. Μεταφράζαμε τα έργα του Λένιν. Ήταν ένας από τους καλύτερους μεταφραστές των έργων του Λένιν. Είναι αυτά που εκδόθηκαν.

Με τη δικτατορία που έπεσε στην Ελλάδα, το 1974, μας έλεγαν γυρίστε στην Ελλάδα, αλλά θα υπογράψετε δήλωση ότι αρνείστε την κομμουνιστική ιδεολογία. Κανένας από τους πολιτικούς πρόσφυγες, τους αγωνιστές, δεν υπόκυψε και δεν γύρισε πίσω. Μόνο όταν έπεσε η δικτατορία και άνοιξαν οι δρόμοι γύρισαν πίσω. Ο Κώστας βρέθηκε εκεί τραυματίας και ανάπηρος του Εμφυλίου Πολέμου. Για διάφορους λόγους δεν μπόρεσε να κατεβεί στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Σήμερα, με την επιθυμία του, που εξέφρασε στην ανεψιά του, να μεταφερθεί η τέφρα του στο χωριό του, όπου εμείς σήμερα πραγματοποιούμε αυτή την επιθυμία του.

Εκτός απ’ αυτό το έργο που σας ανέφερα πολύ συνοπτικά, ο Κώστας έγραψε κι άλλα βιβλία. Ήταν γνωστός σ’ όλο το κίνημα της κομμουνιστικής Ελλάδας ο αλύγιστος ιδεολόγος που πάλευε για τα συμφέροντα. Σήμερα  βρίσκεται εδώ η αγαπημένη του συντρόφισσα Ιλιάνα, που μας ήρθε από τη μακρινή Ρουμανία, όπου εμείς εδώ της εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας και θα θυμόμαστε τον Κώστα Πουρναρά.

Στα βιβλία που άφησε ο Κώστας, οι παραδόσεις του λαϊκού μας κινήματος φαίνονται γερές και από το έργο του και από τις συζητήσεις που κάναμε εκεί και από την αλληλογραφία που είχαμε είχε ανταλάντευτη πεποίθηση ότι οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες.

Η υποχώρηση που έχει το κίνημά μας και παγκόσμια και εσωτερικά δεν θα αργήσει, οι μέρες αυτές και οι παραδόσεις του Κώστα Πουρναρά και των άλλων αγωνιστών και οι θυσίες που δώσανε θα είναι κινητήρια δύναμη προς τους νέους μας για ένα καλύτερο μέλλον».

Ο δάσκαλος Γιάννης Λαμπράκης

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Γιάννης Λαμπράκης από τις Σκιαδάδες, ο οποίος είπε:

«Επιτρέψτε μου να σας προσφωνήσω σαν χωριανούς, που νομίζω ότι είμαστε ένα χωριό. Δεν θα ήθελα σήμερα να ‘μαι μπροστά στην τέφρα του φίλου μου αλλά να ‘χαμε εδώ τον ίδιο, αλλά δυστυχώς η ζωή δεν μας επιτρέπει να τα ‘χουμε όπως τα θέλουμε. Πώς γνωρίστηκα με τον Κώστα; Θα σας αναφέρω μια παλιά ιστορία.

Ήταν αγαπημένος του πατέρα μου, που ήταν δάσκαλος και σε μια περίοδο είχε υπηρετήσει στη Ράμια ο μακαρίτης ο πατέρας μου και ο Κώστας ζούσαν εδώ στην Κρύα Βρύση. Πιστεύεται ότι ο πατέρας του Κώστα αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου, δεν τον έστελνε σχολείο εδώ στη Χόσεψη, αλλά πήγαινε από την Κρύα Βρύση στη Ράμια. Ξεκίναγαν το πρωί από την Κρύα Βρύση και γύριζαν το βράδυ. Ο πατέρας μου τον αγαπούσε πάρα πολύ και ο Κώστας το ίδιο. Απ’ όπου βρίσκονταν του έστελνε γράμματα, γράμματα λογοτεχνικά, περιέγραφε τη φύση και στο χωριό που υπηρετούσε.

Ήταν ταλέντο εξαιρετικό, ήταν πολύπλευρος άνθρωπος, άνθρωπος ικανός των γραμμάτων, είχε φιλολογικό ταλέντο, η πέννα του ήταν άριστη, ο Κώστας ήταν ένα παιδί που δεν ήταν από φτωχή οικογένεια, όπως γνωρίζετε εσείς εδώ. Ο πατέρας του είχε άνεση οικονομική για την εποχή εκείνη, γι’ αυτό κατόρθωσε και πήγε σχολείο και μετά σπούδασε στο Γυμνάσιο και βγήκε δάσκαλος. Ήταν άριστος φοιτητής και άριστος δάσκαλος και το έργο που άφησε το συνεχίσαμε εμείς οι συνάδελφοι του. Ο Κώστας αγαπούσε πολύ τους φτωχούς, τους εργαζόμενους ανθρώπους και πάλευε γι’ αυτούς γι’ ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν λυπήθηκε το ίδιο του το επάγγελμα για να υπηρετήσει το ελληνικό χωριό. Τέτοιοι άνθρωποι τιμούν το χωριό μας και μαζί με τον Κώστα κι άλλοι εδώ. Όταν αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή του απλού ανθρώπου, του αγρότη, του εργάτη, του επαγγελματία και των ανθρώπων της δουλειάς. Στις δύσκολες μέρες εντάχτηκε στους κόλπους της Αντίστασης, όπου πολέμησε τους Ιταλούς-Γερμανούς και ντόπιους εκμεταλλευτές των ιδανικών του φτωχού ανθρώπου.

Σήμερα ο τόπος μας περνάει δύσκολες στιγμές και το κεφάλαιο προσπαθεί να καταπνίξει τους αγώνες των εργατών και των αγωνιστών που έχουν χύσει το αίμα τους για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτές τις δύσκολες στιγμές εμείς εδώ τιμάμε τον άνθρωπο που αγωνίστηκε γι’ αυτά τα ιδανικά. Αυτοί οι άνθρωποι τιμούν τον τόπο μας.»

Λαμπρινή Παππά - Χριστογιώργου

Στη συνέχεια πήρε το λόγο η συναδέλφισα του Κώστα Πουρναρά Λαμπρινή Χριστογιώργου:

«Αγαπητέ μας Κώστα, θέλω να σου στείλω τον τελευταίο χαιρετισμό σαν ξαδέρφη, σαν συντρόφισα, χωριανή, εκείνη που ακολούθησε τα βήματά σου, που εσύ πρώτος στους πρώτους, πρωτοστάτης για τη βελτίωση των συνθηκών του λαού μας. Αγωνίστηκες και σε χαρακτήριζε η ανιδιοτέλεια, η σεμνότητα και το θάρρος, σπάνιο φαινόμενο στην εποχή μας για να πολεμάς το κακό και το άδικο, απ’ όπου και να προέρχονταν.

Μας χάραζες το δρόμο. Εγώ μικρή, εσύ μπροστάρης και πρωτοπόρος πήραμε και μεις τα δικά σου βήματα. Η προσωπικότητά σου, η αγωνιστικότητα σου, η δικαιοσύνη σου είναι ριζωμένη μέσα μας και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Αιώνια η μνήμη σου.»

Στη συνέχεια μίλησε ο Χρήστος Νταβαντζής εκ μέρους της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ  Νέου Κόσμου Αθήνας και είπε:

«Αγαπητοί συγχωριανοί,

έχουν περάσει κιόλας πέντε μήνες από το θάνατο του πανάξιου συντοπίτη μας Κώστα Πουρναρά (Μπόση). Ο μπαρμπα-Κώστας πέθανε στην αναγκαστική υπερορία με τη λαχτάρα της Ελλάδας στα φυλλοκάρδια του. Κι η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί η τέφρα του στην πατρίδα!

Και να που τώρα η αφοσιωμένη σύζυγός του, η αγαπητή Ιλεάνα, μας έφερε από τη Ρουμανία ό,τι έχει απομείνει από το βασανισμένο κορμί του: μια χούφτα στάχτη μέσα σ’ ένα γυάλινο δοχείο, για να το αποθέσει στην πάτρια γη. Μόνο που μέσα σ’ αυτό το μικρό δοχείο δεν βρίσκεται απλώς η τέφρα, αλλά και η ψυχή του Κώστα Πουρναρά, η φλογερή του αγάπη για τον τόπο μας.

Σον Αϊ Θανάση της Χόσεψης...

Εγώ, που είχα το προνόμιο να τον επισκεφθώ στα ξένα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω για τον αβάσταχτο καημό που κατάτρωγε τα στήθια του: ήταν η νοσταλγία της αξέχαστης πατρίδας! Ο διακαής πόθος να ξαναπατήσει το πόδι το πόδι του στ’ άγια χώματα της γενέτειρας του, που την κουβαλούσε ατόφια μέσα του. Φύλαγε βαθιά στην ψυχή του σαν θησαυρό όλα τα βιώματα από την πατρίδα. Θυμόταν πρόσωπα και πράγματα, σα να ήταν χθες. Και πάντα ανταποκρινόταν ανυπόκριτα για τον κάθε συγγενή, συγχωριανό, φίλο και γνωστό. Μέσα στην απέραντη ανθρωπιά του η μνησικακία δεν είχε καμία θέση. Ο αείμνηστος Κώστας Πουρναράς ήταν πράγματι μια μεγάλη ψυχή. Με κύριο χαρακτηριστικό την ανιδιοτέλεια: όλα για τους άλλους, τίποτα σχεδόν για τον εαυτό του!

Μια σύντομη αναδρομή στην πολυτάραχη ζωή του καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) γεννήθηκε το 1908 στη Χόσεψη (Κυψέλη) Άρτας και πέθανε στις 2 του Απρίλη 1994, πολιτικός πρόσφυγας, στην πόλη Σιμπίου της Ρουμανίας. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων και υπηρέτησε δάσκαλος στη Θράκη και στην Ανέζα Άρτας. Από τα νεανικά του χρόνια ενστερνίστηκε τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και αγωνίστηκε γι’ αυτά με αυταπάρνηση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Μέλος του ΚΚΕ από τα νεανικά του χρόνια (1930) και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Άρτας μέχρι τη μεταξική δικτατορία.

Διώχτηκε άγρια από τη δικτατορία του Μεταξά. Εξορίστηκε στον Αϊ-Στράτη, απ’ όπου δραπέτευσε το 1942, βγήκε στη Χαλκιδική και κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ, που υπηρέτησε σαν πολιτικό στέλεχος. Μετά την απελευθέρωση, φυλακίστηκε ξανά. Μόλις αποφυλακίστηκε, βγήκε αμέσως στο βουνό και εντάχθηκε στο Δ.Σ. Τραυματίστηκε στις μάχες του Γράμμου (έχασε το ένα του μάτι). Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου (1949) κατέφυγε στην Τασκένδη. Έκανε ανώτατες σπουδές στη Μόσχα. Τελικά, εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου εργάστηκε στη Διαφώτιση. Εκεί παντρεύτηκε την Ιλεάνα, με την οποία έζησε αρμονικά κι αγαπημένα. Αυτή είναι σε πολύ αδρές γραμμές η βιογραφία του αείμνηστου Κώστα Πουρναρά (Μπόση).

Μια ζωή ολοκληρωτικά δοσμένη στον αγώνα για την προκοπή του τόπου. Μια ζωή όλο θυσίες για τα δίκαια του εργαζόμενου λαού. Ένα ολοκαύτωμα στο βωμό των πιο ευγενικών ιδανικών της ανθρωπότητας. Το πορτρέτο του αξέχαστου μπαρμπα-Κώστα συνοψίζεται στο ακόλουθο τρίπτυχο: φωτισμένος δάσκαλος, ακατάβλητος αγωνιστής, καταξιωμένος συγγραφέας.

[...] Η ζωή και το έργο του Κώστα Πουρναρά ( Μπόση) αποτελεί, αναμφισβήτητα, παράδειγμα προς μίμηση. Ο αξέχαστο μπαρμπα0Κώστας τίμησε σίγουρα το ελληνικό όνομα στο εξωτερικό. Μπορούμε, λοιπόν, να καυχόμαστε δικαιολογημένα που υπήρξε συγχωριανός μας. Ο Κώστας Πουρναράς έμεινε πιστός και αταλάντευτος μέχρι το τέλος της ζωής του στα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά του κομμουνισμού. Το τελευταίο του γράμμα που πήρα πριν πεθάνει σφραγίζει τα παραπάνω.

Σύντροφε, Κώστα, να είσαι ήσυχος, διότι εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για ειρήνη και δικαιοσύνη, για να φθάσουμε στο σοσιαλισμό. Οι λαοί του πλανήτη μας γρήγορα θα ανατρέψουν τη νέα τάξη πραγμάτων του καπιταλισμού. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αιωνία σου η μνήμη!».

Τονίστηκε, επίσης, η αγάπη του  και η ταύτισή του με τα παιδιά, γινόταν ο ίδιος παιδί και έπαιζε μαζί τους. Στη συνέχεια ανέβηκαν όλοι στο Νεκροταφείο του χωριού, όπου ετάφη η τέφρα του κοντά στον πατέρα του και τη μητέρα του, αφού για αρκετή ώρα ο κόσμος περίμενε τον ψάλτη και τον παπά να ανέβει. Αφού τελείωσε η απλή αυτή τελετή, προσφέρθηκε καφές και γεύμα στο μαγαζί του Γιάννη Πουρναρά.

Ο πολιτιστικός σύλλογος «ΑΡΑΧΘΟΣ» και η εφημερίδα μας αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος αυτής της της έκδοσης στο Χοσεψίτη πατριώτη μας τιμώντας τον Ηπειρώτη, τον Τζουμερκιώτη και το φίλο του συλλόγου μας, διότι όλοι οι Τζουμερκιώτες και ειδικότερα οι Χοσεψίτες είναι πολύ συνδεδεμένοι με τους Νισιστιώτες, τόσο από παλιά, όσο και τώρα λόγω συγγενιών, αγωνιστών σε κοινούς αγώνες και πάνω απ’ όλα επιστημόνων και απλών ανθρώπων του λαού που πάντα έχουν ανάγκη μνείας οι άνθρωποι μέσα από τα μικρά μέσα ενημέρωσης της περιοχής μας. Ο Σύλλογός μας εύχεται συλλυπητήρια στη σύζυγό του και στους συγγενείς του.

Εδώ μου έρχονται στη μνήμη οι απλοί τούτοι στίχοι του Κ. Καβάφη:

Τιμή σ’ εκείνους που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε ιδανικά και ανθρωπιά…

Βίκυ Καραγιάννη-Αράπη
Εφημερίδα «Ο ΑΡΑΧΘΟΣ» 8-9-10/1994

Ευχαριστούμε θερμά τον Χρήστο Ν. Πουρναρά για την παραχώρηση από το αρχείο του, του φύλλου της εφημερίδας.

Οι φωτογραφίες από την τελετή είναι του Χρήστου Νταβαντζή. Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρησή τους.